Gdy tarcza Wenus jest widoczna prawie w całości, jest ona po przeciwnej stronie Słońca co Ziemia. I jest ona wtedy dużo mniejsza niż, sierp widoczny gdy Wenus zbliża się do Ziemi. Teoretycznie coraz mniej jej powierzchni jest dla obserwatora z Ziemi oświetlone, ale rozmiar kątowy tej powierzchni większy niż wcześniej. Dwutlenek węgla jest gazem cieplarnianym i magazynuje energię słoneczną. To nie dotyczy tylko Wenus, ale i naszych gazów cieplarnianych – podkresla dr Tomasz Rożek. – Słońce świeci na Ziemię, powierzchnia Ziemi ogrzewa się, część tej energii jest wypromieniowana i to tę energię, która odbija się od powierzchni Ziemi
Kolejny raz Jowisz blisko Ziemi będzie widoczny już w poniedziałek, 10 czerwca 2019 roku. Jednak obserwacje będą możliwe nie tylko tego dnia. Wzajemne położenie Ziemi i Jowisza zmienia się na tyle wolno, że kilka dni przed i kilka dni po tej dacie Jowisz wciąż będzie równie efektowny, a świetne warunki do jego obserwacji
Druga planeta w kolejności od Słońca w Układzie Słonecznym. W starożytnej mitologii, Wenus utożsamiana była z boginią miłości, Afrodytą (Wenus to rzymski odpowiednik). Po Słońcu i Księżycu, Wenus jest najjaśniejszym obiektem na niebie - często jest nazywana gwiazdą wieczorną, lub poranną (Jutrzenką). Rozmiary Wenus są zbliżone do rozmiarów Ziemi. Najmniejsza
Średnica kątowa tarczy Księżyca widzianej z Ziemi zmienia się w pewnym stopniu, ze względu na ekscentryczność orbity. W perygeum obserwowana z Ziemi tarcza ma średnicę 33′28″, podczas gdy w apogeum 29′55″. Średnica kątowa Słońca widzianego z Ziemi zmienia się w mniejszym zakresie, od 31′31″ do 32′33″.

Samo przejście trwa zwykle od 5 do 8 godzin (wyjątkiem są krótsze przejścia brzegowe, gdy Wenus „zawadza” jedynie o brzeg tarczy Słońca). Maksymalny rozmiar kątowy tarczy Wenus podczas dolnej koniunkcji wynosi około 66 sekund kątowych. Średnica obserwowanej z Ziemi tarczy Słońca waha się od 31,5 do 32,5 minut kątowych.

Wenus obraca się bardzo powoli, zajmując około 243 ziemskie dni, aby zakończyć jeden obrót względem gwiazd—długość jej bocznego dnia., Okres obrotu i orbity Wenus są bardzo blisko zsynchronizowane z orbitą ziemi tak, że gdy obie planety znajdują się najbliżej siebie, Wenus prezentuje prawie taką samą twarz w stosunku do ziemi. Z Ziemi można obserwować przejścia Merkurego i Wenus na tle tarczy Słońca, nigdy zaś nie zobaczymy tranzytu żadnej z planet górnych. Także satelity ciał niebieskich dokonują przez nie tranzytów, takich jak na przykład tranzyt Io przez tarczę Jowisza obserwowany z sondy Cassini-Huygens. Oryginalny kierunek wirowania Wenus zawsze był zastanawiający. Pomimo jej (względnie) niewielkiej odległości od nas, astronomowie w przeszłości nie mogli ustalić tak prostej rzeczy jak kierunek obrotu. Wenus ukryła ten fakt (jak wiele innych) za grubym płaszczem atmosfery. Dopiero sonda Magellan podczas analizy radiowej powierzchni pokazała, że Wenus wiruje w kierunku przeciwnym V6knCuG.
  • olt1fwvrxk.pages.dev/12
  • olt1fwvrxk.pages.dev/1
  • olt1fwvrxk.pages.dev/68
  • olt1fwvrxk.pages.dev/34
  • olt1fwvrxk.pages.dev/38
  • olt1fwvrxk.pages.dev/12
  • olt1fwvrxk.pages.dev/31
  • olt1fwvrxk.pages.dev/20

    • wenus widoczny z ziemi