3.Zrób klęk, prawą rękę oprzyj na łokciu i przedramieniu a lewą na dłoni. Lewą nogę ugnij w kolanie i podnoś do boku do wysokości bioder. Zrób taką samą ilość serii i powtórzeń jak w poprzednim ćwiczeniu.Teraz podnieś ugiętą nogę do góry napinając mięśnie pośladków i znowu zrób taką samą ilość serii i powtórzeń.Witam. 21 października złamałam obojczyk. Zostałam Unieruchomiona bandażem - desaulta. Po 2 tygodniach wizyta kontrolna, okazało się że złamanie jest kątowe dlatego po 2 tygodniach trzeba było nastawić kość i włożyć w gips ósemkowy. Z gipsem chodziłam 5 tygodni. Po zdjęciu gipsu: obojczyk nie jest skrócony ale przeszkadza mi to jak bardzo wystaje. Jest tragedia. Ogromna odstająca kość. Co mogę z tym zrobić? Czy operować? Czy w takiej sytuacji jeżeli chodzi o kosmetyke mogę liczyć na operację na NFZ? Pozdrawiam KOBIETA, 24 LAT ponad rok temuĆwiczenia, jak szybko schudnąć z twarzy i policzków. "Rybia buźka" pomoże osiągnąć cel Ćwiczenia na szczupłą twarz należy potraktować tak samo poważnie, a może nawet przyłożyć się do nich bardziej niż do treningu brzucha, nóg czy pleców .Hej! Też miałem podobny problem. Mam takie dwa sprawdzone ćwiczenia na "boczki", oto one:1. Stań w lekkim rozkroku (na szerokość bioder), następnie wyprostuj ręce (możesz dobrać sobie odpowiedni hantelek do 1 kg) i rób skłony boczne, raz do lewej, raz do prawej Skrętoskony np. z jakimś kijem od mopa na barkach. Ćwiczenia te dobrze połączyć z bieganiem lub ćwiczeniami aerobowymi, wtedy na pewno przyniosą lepsze rezultaty. PozdrawiamNajlepszym rozwiązaniem jest trening cardio. Urządzenia cardio, takie jak rowerek, orbitek angażują partie pasa do pracy i pozwalają skutecznie schudnąć z bioder. Ważna jest tutaj technika. Specjaliści zalecają tzw. trening interwałowy na tych urządzeniach.
Mimo lokalizacji bardzo często ulega uszkodzeniom. Szczególnie podczas upadków z wysokości, wypadków samochodowych, bójek. Oprócz tego na złamanie obojczyka narażone są osoby, które uprawiają sport, np. rugby, zapasy, boks, piłkę nożną, piłkę ręczną, koszykówkę. Jakie są objawy złamania obojczyka? Jak leczyć uraz? Czy zagraża życiu? Podstawowe funkcje obojczyka: wraz z łopatką tworzy obręcz kończyny górnej, zabezpiecza pęczek naczyniowo-nerwowy, jest miejscem przyczepu mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego i mięśnia piersiowego większego. Złamanie obojczyka — objawy Jak większości urazów tego rodzaju, także przy złamaniu obojczyka pojawia się obrzęk, opuchnięcie, odkształcenie kości oraz problemy z poruszaniem ręką. Zdarza się, że ból jest tak silny, że poszkodowana osoba odczuwa mdłości, jest jej słabo, ma zawroty głowy. Pierwsza pomoc przy złamaniu obojczyka Jeśli doszło do wypadku i istnieje podejrzenie złamania obojczyka, pierwszym krokiem powinno być natychmiastowe unieruchomienie ręki. Można to zrobić poprzez założenie temblaka. Dzięki temu istnieje szansa, że poszkodowany uniknie przesunięcia odłamków kości, które powstały w wyniku urazu. Następnie trzeba niezwłocznie wezwać pomoc lub udać się do lekarza. Postępowanie i leczenie przy złamaniu obojczyka Wyróżnia się kilka rodzajów złamania obojczyka: złamanie otwarte, zamknięte, złamanie z przemieszczeniem lub bez. W zależności od tego, który z urazów wystąpił w danym przypadku, specjalista dobiera konkretny sposób leczenia i późniejszą rehabilitację. Aby ocenić złamanie, konieczne jest wykonanie badania RTG, tomografii komputerowej, a w niektórych przypadkach zaleca się nawet rezonans magnetyczny. Dopiero po weryfikacji stopnia złamania i uszkodzeń lekarz może wprowadzić leczenie zachowawcze. Polega ono na nastawieniu złamanej kości obojczykowej, a następnie założeniu stabilizatora. Należy go nosić przez +/- 5 tygodni. Jeśli doszło do otwartego złamania obojczyka, konieczne jest wykonanie operacji. W trakcie jej trwania kości scalane są za pomocą drutu, śruby lub płytki. Złamanie obojczyka — powrót do formy i codzienne funkcjonowanie Powrót do pełnej sprawności osoby po złamania obojczyka jest uzależniony od wielu czynników. Istotną rolę odgrywa tu miejsce złamania, jego rozległość, a także ogólna kondycja fizyczna, stan zdrowia i wiek. Nie da się ukryć, że tego rodzaju uraz jest dość problematyczny dla poszkodowanego z kilku powodów. Po pierwsze znacznie obniża codzienną sprawność (nie można prowadzić samochodu, nosić zakupów itd.), a po drugie wpływa na jakość snu i dyskomfort podczas wypoczynku, gdyż trzeba zachować szczególną ostrożność ze względu na rękę. Rehabilitacja po złamaniu obojczyka W przypadku tego typu urazu unieruchomienie trwa od 3 do 5 tygodni u dorosłych, nieco krócej u młodzieży, natomiast u dzieci na regenerację potrzebne są około 2 tygodnie. Dopiero po tym czasie możliwa jest rehabilitacja, która obejmuje ćwiczenia pasywne i aktywne. Warto pamiętać, że kość w całości zrasta się dopiero po +/- 16 tygodniach. Na powrót do pełnej sprawności trzeba poczekać znacznie dłużej, gdyż jest on możliwy nawet do roku od zakończenia rehabilitacji. Jakie formy rehabilitacji są zalecane przy złamaniu obojczyka? To zależy od rozległości urazu. Plan działania inaczej wygląda po złamaniu zamkniętym, a inaczej po złożeniu operacyjnym. Najczęściej specjalista kieruje pacjenta fizjoterapię, w tym krioterapię, laseroterapię, ćwiczenia zwiększające zakres ruchów, a także kinesiotaping, czy masaż tkanek głębokich obręczy barkowej. Wszystkie działania służą temu, by odzyskać pełną sprawność, wzmocnić mięśnie, polepszyć dynamikę ruchów i cieszyć się pełną funkcjonalnością jak przed złamaniem obojczyka. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność, Good Aging, Energia, Trawienie, Beauty Wimin Zestaw z lepszym metabolizmem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Odporność WIMIN Twój mikrobiom, 30 kaps. 79,00 zł Odporność, Beauty Naturell Cynk Organiczny + C, 100 tabletek 12,99 zł
Zrzucenie brzucha po 40-tce może być trudniejsze niż w młodszym wieku. Z wiekiem w organizmie dochodzi do spowolnienia tempa metabolizmu i wydzielania hormonów, co w efekcie prowadzi do gromadzenia się tłuszczu w okolicy brzucha. Jednak zrównoważona dieta, regularna aktywność fizyczna i unikanie stresu mogą pomóc w zmniejszeniu
Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Obojczyk – budowa Obojczyk – złamanie obojczyka Obojczyk – inne urazy obojczyka Obojczyk – diagnostyka bólu obojczyka Obojczyk – leczenie urazów obojczyka Obojczyk – uczucie trzaskania w obojczyku Obojczyk – guzki na obojczyku Obojczyk – budowa Obojczyk ma trzon oraz dwa końce – barkowy oraz mostkowy. Koniec mostkowy łączy się z mostkiem, natomiast barkowy z wyrostkiem barkowym. Koniec barkowy ma płaski kształt, natomiast mostkowy – okrągły. Do obojczyka przyczepione są bardzo ważne mięśnie – mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy oraz mięsień piersiowy większy. Bocznie przylega do niego również mięsień naramienny i czworoboczny. Wbrew pozorom obojczyk dość często ulega uszkodzeniom. Obojczyk razem z łopatką tworzy obręcz kończyny górnej. To właśnie dzięki tej kości możemy wykonywać swobodne ruchy. Dodatkowo obojczyk chroni pęczek naczyniowo-nerwowy. Obojczyk z reguły jest widoczny. Z łatwością można go także wyczuć pod palcami. U osób szczupłych jest on dużo bardziej wystający, jednak nie jest to żadną patologią. Obojczyk – złamanie obojczyka Złamany obojczyk powoduje charakterystyczne objawy, których nie sposób nie rozpoznać. Co więcej – narażeni na tego typu złamania mogą być wszyscy, chociaż najczęściej przypisuje się je sportowcom trenującym sporty kontaktowe. Najczęściej do złamania obojczyka dochodzi podczas upadku lub wypadku komunikacyjnego. Złamanemu obojczykowi towarzyszy ból oraz widoczna opuchlizna. Do tego dochodzi problem w poruszaniu ręką. Bardzo często zdarza się, że widoczne jest przemieszczenie kości. W skrajnych przypadkach złamanie to może wywołać uszkodzenie splotu barkowego lub tętnicy podobojczykowej. Uszkodzenie tętnicy może z kolei doprowadzić do krwotoku wewnętrznego. Jeśli wiemy, że obojczyk jest złamany, należy go jak najszybciej unieruchomić. Można do tego celu użyć temblaka. Ten krok pozwoli zapobiec przesuwaniu odłamków kości. Większość złamań obojczyka udaje się wyleczyć, nie wykonując operacji. Jednak istnieją przypadki, w których jest ona konieczna. To między innymi: złamanie w kilku miejscach, złamanie otwarte, uszkodzenie nerwów. Operacje wykonuje się także wtedy, gdy kości nie chcą się zrastać. Złamany obojczyk musi być unieruchomiony przez 3-4 tygodnie. Po tym czasie konieczna jest rehabilitacja. Już po roku pacjent odzyskuje pełną sprawność. Obojczyk – inne urazy obojczyka Obojczyk jest również narażony na mniej poważne urazy, takie jak stłuczenia. Mogą one wywoływać bolesność przy dotyku. Jeśli odczuwamy ból obojczyka przy podnoszeniu ręki, jednak nie uległ on żadnemu urazowi, prawdopodobnie mamy do czynienia z przeciążeniem mięśni. Może to być również sygnał informujący o stanach zwyrodnieniowych oraz zmianach naczyniowo-nerwowych. Jednym z urazów, które mogą powodować silny ból obojczyka, jest oddzielenie stawu barkowo-obojczykowego. Oznacza to zerwanie więzadeł, które stabilizują staw i pomagają utrzymać kości na miejscu. Urazy stawu barkowo-obojczykowego są zwykle spowodowane upadkiem lub bezpośrednim uderzeniem w ramię. Łagodne zerwanie może powodować ból, podczas gdy poważniejsze zerwanie więzadła może spowodować przemieszczenie obojczyka. Oprócz bólu i tkliwości wokół obojczyka może rozwinąć się wybrzuszenie powyżej barku. Leczenie obejmuje wtedy odpoczynek i okłady z lodu na ramieniu, a także orteze zakładaną na ramię, pomagająca ustabilizować staw. W ciężkich przypadkach, w celu naprawy zerwanych więzadeł i ewentualnego przycięcia części obojczyka, aby dobrze pasował do stawu, konieczna staje się operacja. W przypadku urazów obojczyków możemy również mówić o osteolizie obojczyka. Koniec obojczyka lub część dystalna, która tworzy staw barkowo-obojczykowy, może ulec podrażnieniu i zapaleniu. Osteoliza, czyli zwyrodnienie kości, może łatwo wystąpić na końcu obojczyka ze względu na powtarzające się siły działające na niewielką powierzchnię stawu barkowo-obojczykowego, szczególnie podczas podnoszenia ciężkich przedmiotów, takich jak w czasie wykonywania ćwiczeń np. wyciskania na ławce. Kość zaczyna się rozkładać szybciej, niż jest się w stanie leczyć i tworzyć nowe komórki kostne. Ostry ból często występuje przy ruchach nad głową oraz pchających ramienia i barku z tępym bólem w spoczynku. Czasami ból obojczyka może wskazywać na różne choroby. Jedną z nich jest zespół uciskowy górnego otworu klatki piersiowej. Dochodzi wtedy do ucisku pęczka naczyniowo-nerwowego górnej kończyny. Należy zaznaczyć, że nawet spanie przez całą noc na jednym boku jest dla obojczyka niekorzystne. Może to doprowadzić do przewlekłego ucisku. Wtedy zazwyczaj dolegliwości bólowe mijają zaraz po wstaniu. Obojczyk może boleć również w przebiegu zwyrodnienia barku. Dochodzi wtedy do ograniczenia ruchomości, a także zesztywnienia stawów obręczy barkowej. Rozwój tej choroby jest dość powolny. Objawy choroby zwyrodnieniowej stawów obejmują ból i sztywność dotkniętego stawu. Objawy zwykle rozwijają się powoli i stopniowo pogarszają się z czasem. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak ibuprofen lub naproksen, mogą pomóc zmniejszyć ból i stany zapalne związane z chorobą zwyrodnieniową stawów. Wstrzyknięcia kortykosteroidów mogą również pomóc złagodzić stan zapalny i ból w dłuższym okresie. W skrajnych przypadkach ból obojczyka może wynikać z rozprzestrzeniania się raka do kości lub zajęciem pobliskich węzłów chłonnych. Węzły chłonne są w całym naszym ciele. Kiedy rozprzestrzenił się na nie rak, można odczuwać ból i zauważyć obrzęk w węzłach powyżej obojczyka, pod pachą, w pobliżu pachwiny i szyi. Neuroblastoma to rodzaj raka, który może wpływać na węzły chłonne lub przenosić się do kości. Oprócz bólu jego objawy obejmują: biegunkę; gorączkę; wysokie ciśnienie krwi; szybkie bicie serca; nadmierne pocenie się. Nowotwory rozwijające się w obrębie obojczyka, barku lub ramienia można leczyć za pomocą radioterapii lub operacji, w zależności od charakteru choroby i stopnia zaawansowania. Jeśli stłukliśmy obojczyk i dokucza nam uporczywy ból, warto zastosować maść przeciwbólową. Należy również unikać przeciążania obojczyka. Jeśli ból jest silny, pomocne mogą okazać się doustne leki przeciwbólowe wydawane bez recepty. Jeśli mimo wszystko ból nie ustępuje lub się nasila, należy skontaktować się z lekarzem, który wykona wszystkie potrzebne badania i postawi diagnozę. Zobacz też: Zabawa w ciepło-zimno Obojczyk – diagnostyka bólu obojczyka Ból obojczyka może być objawem różnych choroby. Rozpoznanie przyczyny bólu obojczyka zawsze rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu medycznego i ukierunkowanego badania przedmiotowego. Historia i stan fizyczny wpłyną na decyzję lekarza, które testy wykonać później. Najpowszechniejszymi testami diagnostycznymi będą badania obrazowe, zwłaszcza jeśli istnieje jakakolwiek możliwość urazu. Lekarz prawie zawsze zaczyna od wykluczenia, czy przyczyną bólu jest sam obojczyk, czy też połączenie obojczyka z innymi kośćmi. Lekarz najpierw przeanalizuje najczęstsze przyczyny i zajmie się bardziej rzadkimi. Opcje badań obrazowych obejmują: zdjęcia rentgenowskie: Najprostszym sposobem sprawdzenia, co jest przyczyną bólu obojczyka, jest spojrzenie na niego. Zdjęcia rentgenowskie (badanie RTG) to najłatwiejsza, najszybsza i najtańsza opcja. Możemy spodziewać się prześwietlenia, jeśli pójdziemy do lekarza z powodu bólu obojczyka. tomografia komputerowa (TK): W niektórych przypadkach, zwłaszcza jeśli przyczyna bólu obojczyka nie jest traumatyczna i nieoczywista, lekarz zleci tomografię komputerową. Prawie zawsze odbywa się to po prostym zdjęciu rentgenowskim i może nie być konieczne, jeśli lekarz dobrze przyjrzy się oczywistemu urazowi lub nieprawidłowości na zdjęciu rentgenowskim. obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI): skaner CT wykorzystuje technologię rentgenowską do tworzenia obrazów. MRI wykorzystuje pole magnetyczne. CT jest w stanie bardzo wyraźnie zobaczyć różnicę między tkanką twardą a miękką. Z drugiej strony rezonans magnetyczny pozwala na rozróżnienie różnych tkanek miękkich. W przypadku potencjalnie złamanego obojczyka rezonans magnetyczny będzie rzadkością. scyntygrafia kości: w przypadku jakichkolwiek wątpliwości dotyczących integralności obojczyka lub innych struktur barku, lekarz może zlecić scyntygrafię kości w celu wykrycia ich słabych punktów. Zobacz też: USG ścięgien – wskazania i przebieg badania Obojczyk – leczenie urazów obojczyka Leczenie bólu obojczyka jest zależne od przyczyny bólu. W najczęstszych przypadkach urazów leczeniem będzie pewna forma unieruchomienia, chirurgiczna lub niechirurgiczna. Leczenie w domu i pierwsza pomoc Natychmiastowe leczenie można przeprowadzić przed udaniem się do lekarza lub, przed przybyciem karetki (w skrajnych przypadkach). W urazowych przypadkach bólu obojczyka, zwłaszcza przy podejrzeniu złamania obojczyka, należy jak najlepiej unieruchomić chore ramię, umieszczając ramię w temblaku. Chusta może być wykonana z ręcznika lub trójkątnej chusty. Łagodny ból obojczyka, który może być związany z napięciem mięśni lub niewielkim urazem, można leczyć stosując się do kilku prostych zasad: Odpoczynek. Unikajmy czynności, które spowodują nawet niewielkie obciążenie ramienia. Okład z lodu. Umieszczajmy okłady z lodu na obolałym obszarze na około 20 minut. Nie umieszczajmy lodu bezpośrednio na skórze i nie pozostawiajmy lodu na miejscu dłużej niż 20 minut na raz. Po 20 minutach usuńmy lód na co najmniej 20 minut. Powtarzajmy cykl 20 minut z lodem i 20 minut bez. Kompres. Możemy łatwo owinąć zranione kolano lub kostkę bandażem medycznym, aby zmniejszyć obrzęk i krwawienie wewnętrzne. W przypadku bólu obojczyka lekarz może ostrożnie owinąć nasze ramię, ale nie próbujmy tego robić samodzielnie. Utrzymywanie ręki i barku unieruchomionych w temblaku może pomóc zmniejszyć dalsze obrażenia. Odpowiednia pozycja. Trzymajmy ramię powyżej serca, aby zmniejszyć obrzęk. Oznacza to, że nie kładziemy się płasko przez pierwsze 24 godziny. Jeśli to możliwe, śpijmy z lekko uniesioną głową i ramionami. Leczenie operacyjne W zależności od rodzaju i ciężkości urazu lekarz zleci użycie pasa lub usztywniacza, aby unieruchomić ramię, lub skonsultuje się z chirurgiem ortopedą, który zoperuje uraz i naprawi go od wewnątrz. Jeśli zerwane więzadło w stawie barkowo-obojczykowym lub stawu ramiennego powoduje pęknięcie obojczyka, może zostać przeprowadzona operacja w celu usunięcia problemu. Chirurgia bezbolesnego pęknięcia obojczyka jest rzadka. Operacja może obejmować użycie małego drutu do związania ze sobą stawu ramiennego lub barkowo obojczykowego, aby prawidłowo połączyć kości. Podczas zabiegu lekarz może „oczyścić” staw, usuwając ostrogi kostne i małe fragmenty chrząstki. Po operacji prawdopodobnie pacjent będzie zmuszony nosić temblak przez kilka tygodni, podczas procesu gojenia, i prawdopodobnie będziemy musiał skorzystać z rehabilitacji, aby odzyskać siłę i umożliwić normalne funkcjonalne wykorzystanie ramienia. Zobacz też: Siedem najgorszych chorób kości i stawów Obojczyk – uczucie trzaskania w obojczyku Należy pamiętać, że niektóre epizody trzaskania (strzelania) obojczyka są krótkotrwałe, podczas gdy inne są trwałe. Jeśli trzaskanie obojczyka powoduje ból i ogranicza funkcję ramienia, zdecydowanie powinno się udać do lekarza, aby uzyskać odpowiednią pomoc. Celem byłoby przywrócenie normalnego bezbolesnego ruchu w ramieniu i stawach ramiennym lub barkowo-obojczykowym. Większość ludzi czuje się trochę lepiej po rozpoczęciu właściwego leczenia. Czasami trzaskanie w stawie mostkowo-obojczykowym lub obojczyku nie jest bolesne i nie ogranicza funkcji; to tylko zwykła uciążliwość. W takich przypadkach może być konieczne znalezienie czynności, które ograniczą trzaskanie w obojczyku lub nauczenie się żyć z trzaskaniem naszego ramienia. Tak długo, jak możemy w pełni i bezboleśnie funkcjonować, powinniśmy być w stanie normalnie używać ramion, aczkolwiek z niewielkim „hałasem” wydobywającym się ze stawów. Zobacz też: Stożek rotatorów Obojczyk – guzki na obojczyku Guz na obojczyku może być powodem do niepokoju. Ta długa, cienka kość łączy ramię z klatką piersiową. Biegnie tuż pod powierzchnią skóry i jest ogólnie gładka. To sprawia, że każde wybrzuszenie lub guzek na kości jest łatwy do zauważenia i wyczucia. Guz może być oznaką urazu, infekcji lub poważniejszego stanu. Przykładowo uraz obojczyka, taki jak złamanie lub pęknięcie, może czasami powodować tworzenie się guza. Guzek na obojczyku a opuchnięte węzły chłonne Czasem guzek na obojczyku to wynik opuchniętych węzłów chłonnych. Nasze ciało ma ponad 600 węzłów chłonnych. Węzły chłonne i płyn chłonny, który przez nie płynie, są niezbędne do powstrzymania niepożądanych bakterii i obcych substancji w organizmie, a także krążących białych krwinek, które również zwalczają infekcje. Węzły chłonne mogą ulec obrzękowi, jeśli doznamy urazu, walczymy z infekcją lub inną chorobą. Dzieje się tak, ponieważ organizm przenosi więcej białych krwinek do tego obszaru, aby zwalczyć problem. Guzek na obojczyku a cysta Guzek na obojczyku może być cystą. Cysty znajdują się pod skórą i pojawiają się, gdy płyn wlewa się do worka. Są twarde, gdy się je naciska z powierzchni skóry i zwykle nie są szkodliwe ani nie są oznaką żadnego złego stanu zdrowia. Guzek na obojczyku a guzy łagodne i złośliwe Istnieje możliwość, że guzek na obojczyku jest guzem. Guzy mogą być łagodne lub złośliwe i powinny zostać zbadane przez lekarza. Wiele łagodnych guzów jest znanych jako tłuszczaki. Są to guzy wypełnione tłuszczem, które pojawiają się przez długi czas, zwykle miesiące lub lata. Będą miękkie i gąbczaste, jeśli ich dotkniemy i są małe jak groszek. Innym rodzajem guza jest guz kości. Ten typ guza nie występuje często na obojczyku. Jeden procent lub mniej guzów kości na ciele występuje właśnie tutaj. Jeden rodzaj rzadkiego guza kości obojczyka nazywany jest torbielą tętniakowatą. Występują one najczęściej u starszych dzieci i nastolatków i mogą być łagodne lub rakowe. Guzek na obojczyku a zakażenie Odkrycie guzka na obojczyku może być oznaką infekcji. Jednym z rodzajów infekcji, które mogą wpływać na obojczyk, jest infekcja kości znana jako zapalenie kości i szpiku, chociaż nie jest to częste schorzenie obojczyka. Infekcje mogą rozprzestrzeniać się na obojczyk z krwi lub tkanki w pobliżu obojczyka. Może również dojść do infekcji, jeśli obojczyk ulegnie zranieniu, a zarazki dostaną się do rany. Leczenie guzka na obojczyku różni się w zależności od przyczyny guza. Nasz lekarz będzie musiał zdiagnozować guzek, aby określić właściwe leczenie. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Teraz z e-konsultacji możesz skorzystać także bezpłatnie w ramach NFZ. Obojczyk układ kostny kości ręka złamanie obojczyka stłuczenie obojczyka maść przeciwbólowa rehabilitacja zwyrodnienie barku ból obojczyka leki przeciwbólowe Złamany obojczyk - objawy. Jak wygląda leczenie złamanego obojczyka? Obojczyk (z łaciny clavicula) to rodzaj lekko wygiętej kości długiej (około 15 cm) zlokalizowanej na szczycie klatki piersiowej. Obojczyk łączy mostek z łopatką,... Złamanie obojczyka Powstaje najczęściej z urazu pośredniego w wyniku upadku na wyciągniętą rękę czy na bark. Pojawiają się bolesność i obrzęk w miejscu złamania, trudności w... Maść przeciwbólowa - działanie, wskazania, stosowanie, skuteczność i skutki uboczne Maści przeciwbólowe są stosowane od dawna, zarówno na receptę, jak i bez recepty. Maść przeciwbólowa może być dobrą opcją, jeśli chcemy uniknąć stosowania leków... Adrian Jurewicz Omułek zielonowargowy – czym jest? Czym jest omułek zielonowargowy, jakie są jego właściwości i zastosowanie? Skorupiak znany również jako nowozelandzka małża zielona (Perna canaliculus) jest... Ćwiczymy chore stawy rąk Siła chwytu i precyzja ruchów – to decyduje o sprawności twoich dłoni. Masz chore stawy – nie masz wyjścia. Musisz dużo ćwiczyć, by wzmocnić siłę mięśni... Anna Kowalska Tribiotic - skład, działanie, wskazania, przeciwwskazania, dawkowanie Tribiotic to produkt leczniczy zawierający trzy antybiotyki, wykazujące działanie przeciwbakteryjne. Substancjami czynnymi leku są: bacytracyna cynkowa, neomycyna... Monika Wasilonek Urazy i złamania nosa Urazy i złamania nosa to sytuacje, których nie należy bagatelizować. Nos zewnętrzny odpowiada za ochronę gałek ocznych i mózgu przed uszkodzeniami, których można...
Masaż limfatyczny twarzy rozpoczyna się od obojczyków. Następnie przechodzi się przez twarz aż do czubka głowy. Podobnie jak drenaż nóg w pierwszej fazie są to delikatne ruchy, a w
Wyciskanie żołnierskie nazywane też wyciskaniem sztangi stojąć lub over head press (ohp) to prawdopodobnie najbardziej wszechstronne ćwiczenie na barki. Z pewnością prawidłowe wykonanie wyciskania żołnierskiego pozwoli nam zbudować siłę oraz masę mięśniową a jednocześnie nie jest kontuzjogenne. Jak wiemy barki są bardzo mocno narażone na kontuzje i prawidłowa technika wykonania ćwiczenia jest niezwykle ważna. Niewątpliwie wyciskanie sztangi stojąc jest ćwiczeniem wielostawowym zaliczanym do ćwiczeń bazowych, które powinno się znaleźć w planie każdego trenującego. Trudno znaleźć bardziej efektywne ćwiczenie w kontekście budowania siły obręczy barkowej, a co za tym idzie masy zaangażowane w ćwiczeniuMięśnie naramienne (głównie przedni akton barków, pomocniczo środkowy)część obojczykowa mięśnia piersiowego większegom. podgrzebieniowy Efektyfektem prawidłowego wykonywania OHP będzie rozbudowa mięśni naramiennych oraz zwiększenie szerokości naszych barków. Ponadto, techniczne wykonanie wyciskania sztangi stojąc wzmacnia stabilizację centralną (core) oraz kręgosłup. Oczywiście możemy też spodziewać się bardzo dużego wzrostu siły naszej górnej części stopy na szerokość bioder z palcami skierowanymi lekko na zewnątrzNa początek złap sztangę nachwytem, na szerokość trochę większą od szerokości barków, umieść ją na wysokości obojczykówWyprostuj plecy, zepnij brzuch i pośladki skrócenie dystansu między mostkiem a miednicą oraz oddech przeponowy pozwolą Ci na jeszcze lepszą stabilizacjęNastępnie weź wdech do przepony i wypchnij sztangę nad głowępamiętaj o stabilizacji łopatki i ograniczeniu jej ruchułokcie nie mogą zbyt mocno rozejść się na boki, utrzymuj rotację wewnętrzną stawu łokciowego praktycznie do końca fazy blokuj stawu łokciowegoPrzede wszystkim nie pomagaj sobie nogamiSkup się na napięciu ćwiczonych mięśniPowoli oraz z pełną kontrolą ciężaru opuść sztangę do linii obojczyków, wracając tym samym do pozycji wyjściowejdopiero teraz zrób wydech! Cały ruch wykonuj na bezdechu – to Cie ustabilizujeNa koniec powtórz ruch określoną ilość razyWyciskanie żołnierskie siedzącOHP możemy wykonać w wersji siedzącej. Bez wątpienia jest to świetna alternatywa dla osób, które z jakiegoś powodu nie mogą obciążać kręgosłupa. Dzięki zmianie pozycji na siedzącą możemy skupić się jeszcze bardziej na ćwiczonych mięśniach. Wyciskanie sztangi siedząc może być też po prostu urozmaiceniem w treningu naszych barkówWyciskanie żołnierskie z hantlamiAlternatywą dla OHP jest zamiana sztangi na hantle. Niewątpliwie taki zabieg pozwala nam zniwelować dysproporcje mięśniowe oraz poprawić synchronizację kończyn. Tą wersje wyciskania żołnierskiego możemy wykonać w wersji stojącej lub żołnierskie kettlebellBezsprzecznie ćwiczenie z kettlebell poprawi stabilizacje łopatki. Poprzez specyficzną budowę kettlebell, bardzo mocno musimy pracować nad ustabilizowaniem ruchu i zwiększeniem siły funkcjonalnej. Przed wszystkim zastosowanie tego przyrządu podczas wyciskania żołnierskiego, przełoży się na lepsze efekty w klasycznej wersji ze serii, powtórzeń wykonywać oraz jak dobrać ciężar?Niewątpliwie wersję wyciskania żołnierskiego ze sztangą stojąc polecam wykonywać w siłowych zakresach powtórzeń ze stosunkowo dużym ciężarem. Jest to ćwiczenie bazowe, w którym zależy nam na wywołaniu dużego napięcia mechanicznego. Polecam robić maksymalnie od 3 do 8 ruchów w serii poniżej gotowy – trening barków plan
Jazda na rowerze, tak jak każda inna aktywność fizyczna, może pomóc w utracie wagi. Stanie się tak pod warunkiem, że będziemy działać regularnie, tzn. kilka razy w tygodniu. Nie oszukuj się, że jedna weekendowa przejażdżka, która trwa 30 minut, pomoże zrzucić kilogramy. Z pewnością jednak wpłynie pozytywnie na organizm
Złamanie obojczyka to przypadłość, do której dochodzi najczęściej na skutek upadku. Nierzadko występuje u dzieci, pojawia się nawet u noworodków podczas porodu. Na uraz narażone są także osoby aktywnie uprawiające sport. Do pęknięcia kości dochodzi zazwyczaj w przedniej części, w której obojczyk wygina się do przodu. Czy złamany obojczyk może okazać się poważnym urazem? Jak postępować w takim przypadku? Obojczyk - budowa Obojczyk to kość biegnąca poziomo między górną częścią mostka i łopatki. Możesz go wyczuć, dotykając obszaru między szyją a ramieniem, zwłaszcza gdy wyprostujesz rękę. Szczególnie widoczny jest u osób szczupłych. Obojczyk nie posiada jamy szpikowej bądź występuje ona w niewielkim rozmiarze. Składa się z trzonu, który ma dwa końce - barkowy o płaskim kształcie i mostkowy o kształcie okrągłym. Do obojczyka przylega mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy, piersiowy większy, a także naramienny i czworoboczny. Kiedy następuje pękniecie kości mówi się o złamaniu obojczyka. Wbrew pozorom do tego rodzaju uszkodzenia dochodzi dość często. Jak sobie z nim poradzić? Objawy złamania obojczyka Jak rozpoznać złamanie obojczyka? Zazwyczaj nie jest to trudne, gdyż objawy są odczuwalne niemal od razu, a niekiedy widoczne gołym okiem. Zalicza się do nich przede wszystkim: ból nad obojczykiem, problemy z poruszaniem ramieniem, zgrzytanie lub trzaskanie podczas poruszania ramieniem, obrzęk, tkliwość i siniaki wzdłuż obojczyka, wybrzuszenie lub „obrzęk” skóry powyżej zerwania. Jeśli podejrzewasz, że złamałeś obojczyk, udaj się jak najszybciej do lekarza rodzinnego bądź bezpośrednio do ortopedy. W celu zdiagnozowania urazu wykonuje się zdjęcie rentgenowskie. W przypadku dzieci zalecana bywa częściej tomografia komputerowa. Wybity obojczyk - jak należy postępować? Kiedy dojdzie do złamania obojczyka, konieczne jest unieruchomienie barku. Kończyna zostaje zabandażowana w łokciu do tułowia, co wymaga powieszenia ręki na temblaku. W leczeniu stosuje się stabilizator obojczyka typu ósemka. Jest to znacznie wygodniejsze rozwiązanie niż gips. Stabilizator obojczyka wyróżnia wygodna regulacja za pomocą zapięć na rzepy, które krzyżują się na paskach. Uraz zrasta się nawet 4-5 tygodni, co oznacza, że stabilizator trzeba nosić nawet ponad miesiąc. Niemniej w większości przypadków (9 na 10) takie leczenie okaże się wystarczające. Po zdjęciu stabilizatora niekiedy wymagana może być rehabilitacja, gdyż pacjent stopniowo wraca do pełnej sprawności. W rzadkich przypadkach potrzebna będzie interwencja chirurga. Operacja przeprowadzana jest najczęściej, gdy do złamania doszło w kilku miejscach. Złamany obojczyk a rehabilitacja Po zdjęciu stabilizatora potrzebna może okazać się rehabilitacja. Kość w całości zrasta się bowiem znacznie dłużej niż niezbędne jest uruchomienie obojczyka. Okres ten sięgać może nawet 16 tygodni. Jak wygląda rehabilitacja? Sprawdza się głównie do prostych ćwiczeń, których celem jest zwiększenie zakresu ruchu. Nierzadko zaleca się także krioterapię, czyli leczenie zimnem, o której więcej pisaliśmy w artykule: Rehabilitacja opiera się również na laseroterapii oraz kinesiotapingu Powrót do pełnej sprawności może nieco potrwać. Sportowcy do wznowienia treningów powinni podejść z pewną dozą ostrożności. W przeciwnym razie ból może powrócić. W większości przypadków złamanie obojczyka nie prowadzi do poważnych powikłań. Kluczowe znaczenie ma jednak natychmiastowe unieruchomienie barku.
Unoszenie boczne nóg – unoszenie boczne nóg doskonale wzmacnia boczne partie ud, wspomagając redukcję tkanki tłuszczowej. Leżąc na boku, unieś górną nogę do góry, utrzymując ją prostą. Przysiady – wykonywanie ćwiczeń takich jak przysiady jest świetnym sposobem na spalanie tkanki tłuszczowej z ud, ale także wzmocnienie Odchudzanie to nie taka prosta sprawa, jak mogłoby się wydawać. Często nie wystarcza po prostu zmniejszona ilość kalorii. Istnieje wiele chorób, które utrudniają odchudzanie, a racjonalne podejście do tego procesu powinno skupiać się nie tylko na utracie zbędnych kilogramów, lecz także na poprawie stanu zdrowia. Sprawdź 9 badań, które należy zrobić przed rozpoczęciem odchudzania. Przed rozpoczęciem odchudzania warto wykonać badania krwi. Wielu profesjonalnych dietetyków zaleca pacjentom przyniesienie ze sobą na pierwszą wizytę aktualnych wyników badań, przynajmniej tych podstawowych. W jakim celu? Wydawać by się mogło, że odchudzanie to po prostu dobranie odpowiedniej ilości kalorii do potrzeb danej osoby, a wynikom badań krwi nic do tego. Jednak ludzki organizm to nie maszyna i jego funkcjonowania nie da się opisać prostym działaniem matematycznym. Spis treściDlaczego należy zrobić badania przed rozpoczęciem odchudzania?9 badań, które należy zrobić przed rozpoczęciem odchudzania Dlaczego należy zrobić badania przed rozpoczęciem odchudzania? Aby opracować optymalną dietę odchudzającą, dietetyk potrzebuje wielu informacji związanych z historią masy ciała na przestrzeni lat, przebytymi chorobami, stosowanym leczeniem i parametrami krwi. Podejmowanie się współpracy z pacjentem z uwzględnieniem wyników badań krwi wskazuje na odpowiedzialne podejście dietetyka do swojej pracy. Po pierwsze, w niektórych przypadkach, szczególnie w zaburzeniach hormonalnych i w zaburzeniach gospodarki węglowodanowej, ułożenie właściwej diety, która zadziała, bez znajomości stanu zdrowotnego pacjenta jest praktycznie niemożliwe. Po drugie rolą diety, nawet odchudzającej, jest poprawa ogólnego stanu zdrowia. Z uwzględnieniem chorób współistniejących, czy występujących niedoborów pokarmowych dieta będzie prowadziła do naprawy tych parametrów, a nie do ich nieumyślnego pogorszenia. Skoro wiesz już, że odpowiedzialne odchudzanie wymaga wykonania badań przed jego rozpoczęciem, sprawdź, jakie parametry warto skontrolować. 9 badań, które należy zrobić przed rozpoczęciem odchudzania Morfologia Morfologia krwi to najbardziej podstawowe badanie, które należy wykonywać regularnie niezależnie od stanu zdrowia i samopoczucia. Stanowi ona wstępny test, który pozwala ocenić, czy w organizmie nie toczą się żadne procesy chorobowe. Co prawda morfologia nie daje prostej informacji o konkretnych chorobach, ale pozwala ogólnie ocenić stan zdrowia i daje wskazówki do dalszej diagnostyki, jeśli coś jest nie tak. Dla dietetyka szczególnie istotne są takie parametry jak: hemoglobina, erytrocyty, hematokryt i objętość czerwonych krwinek. Pozwalają one ocenić, czy nie występuje niedokrwistość. A jeśli tak, jaka jest jej przyczyna: niedobór żelaza lub niedobór witaminy B12 i folianów. Kolejny wskaźnik, który dietetyk analizuje w morfologii to leukocyty. Ich zbyt duża ilość wskazuje na infekcję organizmu. Konieczne może się okazać poszukanie źródła tej infekcji. Glukoza na czczo Glukoza to parametr, bez znajomości którego nie powinno zaczynać się odchudzania. Jej poziom we krwi na czczo daje podstawową informację o funkcjonowaniu gospodarki węglowodanowej i wskazuje na ewentualne ryzyko cukrzycy lub stany przedcukrzycowe. Cukrzyca typu II jest chorobą wynikającą przede wszystkim z nieprawidłowego odżywiania przez długie lata. Zbyt wysoki poziom glukozy na czczo można dosyć łatwo zredukować odpowiednią dietą, a tym samym uniknąć konieczności leczenia farmakologicznego metforminą. Wyrównanie glikemii poprzez odżywianie realnie zapobiega rozwinięciu się cukrzycy typu II z koniecznością stosowania insuliny, nawet jeśli wczesne zaburzenia gospodarki węglowodanowej już występują. Odchudzanie przy wysokim poziomie glukozy bez wprowadzenia dedykowanej dla tego stanu diety może być znacznie utrudnione. Insulina na czczo Insulina na czczo jest kolejnym wskaźnikiem obok glukozy, który daje dietetykowi informację o stanie gospodarki węglowodanowej. Jest to hormon produkowany przez trzustkę, którego rola w metabolizmie węglowodanów jest ogromna. Często bywa tak, że poziom glukozy na czczo jest w górnych granicach normy lub tylko delikatnie ją przekracza, natomiast poziom insuliny mocno szybuje w górę. Jest to wskazanie do diagnozowania insulinooporności. To stan, w którym komórki ciała zmniejszają swoją wrażliwość na insulinę i, aby wykorzystać energię z pożywienia, potrzebują coraz więcej insuliny. Insulinooporność jest poważnym zaburzeniem metabolicznym. Jednak do zwiększenia wrażliwości tkanek na insulinę niekonieczne potrzebne jest leczenie farmakologiczne. Odpowiednio szybko wdrożona właściwa dieta zapobiega rozwojowi insulinooporności i cofa ją. Czy insulina ma znaczenie przy odchudzaniu? Bardzo duże. Insulina jest hormonem, który odpowiada za budowanie, magazynowanie. Jej duże ilości krążące we krwi skutecznie utrudniają zużywanie zapasów tłuszczu zgromadzonych w tkance tłuszczowej. TSH TSH jest hormonem przysadki mózgowej, którego wydzielanie jest ściśle powiązane ze stanem tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy stężenia TSH rosną, w przypadku nadczynności – maleją. TSH jest pierwszym i podstawowym badaniem wykonywanym do zdiagnozowania chorób tarczycy. Oczywiście sam pomiar tego hormonu nie wystarcza do oceny stanu tarczycy, ale jest wskaźnikiem do dalszej diagnostyki. Dlaczego stężenie TSH ma znaczenie przy diecie odchudzającej? Przy nieuregulowanej pracy tarczycy utrata masy ciała może być bardzo powolna i oporna. W zaawansowanej, nieleczonej niedoczynności tarczycy wiele osób skarży się na to, że może całymi dniami pić wodę, a i tak nie chudnie. Niedoczynność tarczycy bardzo silnie wpływa na metabolizm, a dokładnie na jego spowolnienie. Oznacza to, że organizm zużywa mniej energii na funkcjonowanie, niż u osoby zdrowej. Mówiąc metabolizm, mam na myśli nie tyko szybkość trawienia, ale wszystkie procesy życiowe toczące się w organizmie. W niedoczynności tarczycy cały organizm pracuje wolniej: niższy jest puls, niższe ciśnienie krwi, występuje uczucie zimna, rzadkie wypróżnianie. Zaburzenia pracy tarczycy są obecnie bardzo powszechne, szczególnie wśród kobiet. Dlatego przed rozpoczęciem odchudzania warto sprawdzić, czy problem nas nie dotyczy. Dieta odchudzająca powinna zawierać zwiększoną ilość białka i nie może być zbyt ubogokaloryczna, aby nie nasilać zaburzeń metabolizmu. Lipidogram Reklamy telewizyjne pełne są środków, które mają pomóc utrzymać cholesterol w normie. To jeden z czynników, które doprowadziły wiele osób do przekonania, że po pierwsze, cholesterol jest zły, po drugie, za wszelką cenę trzeba go obniżyć. Ani jedno, ani drugie nie jest prawdą. Zbyt niski cholesterol jest groźniejszy dla zdrowia, niż zbyt wysoki. Aby rzeczywiście móc ocenić ryzyko chorób, potrzebny jest pełny lipidogram, cxyli badanie obejmujące wskaźniki takie, jak: cholesterol ogółem, cholesterol HDL, cholesterol LDL i trójglicerydy. Te parametry pomogą dietetykowi podjąć decyzję o: wdrożeniu diety redukującej ryzyko miażdżycy, wdrożeniu diety redukującej otłuszczenie narządów wewnętrznych, wprowadzeniu produktów podwyższających poziom HDL i obniżających poziom LDL oraz trójglicerydów, stosowania diety prowadzącej do naprawy już istniejących uszkodzeń naczyń krwionośnych. Choć czynniki te nie mają bezpośredniego wpływu na odchudzanie, wprowadzenie diety odchudzającej może być doskonałą okazją do zadbania o zdrowie również w tym aspekcie. CRP CRP czyli białko C-reaktywne jest wskaźnikiem stanu zapalnego w organizmie. Jego stężenie wzrasta silnie przy infekcjach, np. bakteryjnych, które przebiegają z gorączką. Jest to jeden rodzaj stanu zapalnego – krótkotrwały i intensywny. Istnieje jednak stan zapalny o niskim nasileniu, często niezauważalny przez lata, a prowadzący do wielu chorób. Podwyższony poziom CRP daje informację, co prawda bardzo ogólną, czy w organizmie toczy się jakiś proces zapalny. Często jego normy są przekroczone u osób otyłych. Podwyższone stężenie CRP może wynikać: ze zbyt wysokiego poziomu LDL, ze zbyt wysokiego poziomu glukozy, ze zbyt wysokiego poziomu trójglicerydów, chorób zapalnych jelit czy chorób autoimmunologicznych. Poziom CRP służy do oceny ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i może być wykorzystany przez dietetyka jako informacja do wdrożenia tzw. diety dla serca lub diety przeciwmiażdżycowej. Ciśnienie krwi Podwyższone ciśnienie krwi jest powszechnym problemem wśród Polaków. Najczęściej wynika z nadwagi i otyłości lub z przewlekłego stresu. Odchudzanie jest czynnikiem zmniejszającym ciśnienie krwi, a zatem i ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Warto wiedzieć, na jakim poziomie występują te parametry przed odchudzaniem i monitorować je wraz ze spadkiem masy ciała. Tym bardziej, że badanie jest bardzo szybkie, proste i nieinwazyjne. Występowanie nadciśnienia jest ważną informacją dla dietetyka i wpływa na dobór intensywności diety odchudzającej. Kortyzol Kortyzol jest hormonem wydzielanym przez nadnercza. Jego poziom we krwi jest powiązany z czynnikami stresowymi w życiu codziennym. I nie chodzi tu np. jedynie o stres w pracy, ale o stresory takie jak: niedostateczna ilość snu, praca w nocy, intensywne treningi, treningi wieczorne, bardzo niska kaloryczność diety. Badania pokazują, że wyższe stężenia kortyzolu występują u osób z nadwagą i otyłych w porównaniu ze szczupłymi. Kortyzol zmniejsza wrażliwość komórek na insulinę i wraz z insuliną sprzyja zwiększonemu magazynowaniu tkanki tłuszczowej, szczególnie w okolicach talii, obojczyków, szyi i twarzy. Kortyzol nie jest badaniem, które każdy powinien wykonać przed odchudzaniem, ale z pewnością warto, aby zrobiły je osoby mające za sobą kilka prób odchudzania, ich odchudzanie jest nieefektywne, bądź zdają sobie sprawę z występowania w ich życiu przewlekłego czynnika stresogennego. Wysoki poziom kortyzolu wyklucza wprowadzenie restrykcyjnej diety i intensywnego treningu. Dietetyk może również zaproponować suplementację przy wysokim poziomie kortyzolu. Witamina D Wielu osobom witamina D kojarzy się wyłącznie z mocnymi kośćmi. Coraz powszechniej mówi się o jej roli w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego. Ale tak naprawdę rola witaminy D jest bardzo szeroka. Przy tym bardzo duża część populacji Polski ma jej niedobory z powodu zbyt niskiej ekspozycji skóry na słońce. Czy witamina D ma związek z odchudzaniem? Tak, jej niedobór może utrudniać spalanie tkanki tłuszczowej. Ale trzeba podkreślić, że suplementacja witaminy D to nie metoda na odchudzanie. Wyrównanie niedoborów pomaga jednak normować gospodarkę hormonalną i niwelować stany zapalne, które utrudniają odchudzanie. Wydaje się, że największy wpływ poziomu witaminy D na utratę tkanki tłuszczowej ma jej relacja z kortyzolem. Witamina D wpływa na obniżenie wydzielania kortyzolu, a przez to ogranicza gromadzenie się tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha. Oddziałuje też pozytywnie na odczuwany poziom energii i spontaniczną aktywność fizyczną. Badanie poziomu witaminy D nie jest niezbędne, aby rozpocząć odchudzanie. Mimo to warto je wykonać z powodu rozpowszechnionych niedoborów. Natomiast w przypadku utrudnionego odchudzania poziom witaminy D można zbadać razem z poziomem kortyzolu. Czytaj też: Odchudzanie - jak zmniejszyć apetyt i głód? Jak zdrowo schudnąć? 10 zasad zdrowego i bezpiecznego odchudzania Efektywne odchudzanie - 10 przykazań jak skutecznie schudnąć Dlaczego nie chudnę? Pytanie 1 z 10 Jak często się ważysz lub mierzysz? nie robię tego codziennie raz w tygodniu, nie częściej
Jeśli chodzi o dietę osób, które chcą schudnąć 5 kg w tydzień, to powinna być ona niskokaloryczna. Im mniej kalorii, tym lepiej. Proponujemy postawić na dietę 1000 kalorii. Jeśli połączymy to z intensywnymi treningami, powinno udać się nam osiągnąć sukces i schudnąć. Jak zrzucic parę kg?
Dołączył: 2010-05-24 Miasto: Liczba postów: 761 16 września 2010, 17:50 Słuchajcie, jak to możliwe, że niektóre kobiety z nadwaga mają sterczące obojczyki?? Np na poniższym foto... My slałam, że tylko chude tak mają... JA jestem od nich szczuplejsza, ale moich obojczyków to i z lupą nie zobaczysz..... Jak to się dzieje?? Wydaje mi się, że sterczące obojczyki czynią optycznie sylwetkę lżejszą... Kalhiri 16 września 2010, 17:52 To zdecydowanie zależy od postawy ciała i ukształtowania kośca, tusza raczej większej roli nie gra. Dołączył: 2010-08-26 Miasto: Sudamerica Liczba postów: 4341 16 września 2010, 17:57 zauwaz ze to u ciemnoskorych modelek widac te obojczyki wiec moze to ich budowa??? no i zalezy tez od osoby. wiecie jestem na tak za wieksze rozmiary ale NADAL nie ma mody "dla ludzi" tu slyszalam w tv ze byly przedstawione modele na rozmiar wiekszy niz 46 a zwykle modelki 36. ja sie pytam a gdzie ZIEMSKIE 38-40 ??? Dołączył: 2010-05-24 Miasto: Liczba postów: 761 16 września 2010, 18:01 U białych babek też tyo widziałam. Myślałam, że z obojczykami jak z innymi kośćmi, np. żebra - jak się jet chudym to widać, jak nie to ich nie dostrzeżesz.... hailstone 16 września 2010, 18:04 Ja mam takie sterczące obojczyki i miałam je też przy wadze ok. 72kg. To chyba zależy od budowy :) Dołączył: 2010-03-02 Miasto: Gliwice Liczba postów: 9458 16 września 2010, 18:11 ja waze kolo 90 i tez mam widoczne haha- tak samo jak zaznaczone kosci policzkowe-mysle,ze zalezy to wylacznie od budowy;) Marzena222 16 września 2010, 18:38 Każdy ma inny układ kości;) Dołączył: 2010-08-23 Miasto: Wagadugu Liczba postów: 261 16 września 2010, 18:38 Kurcze, tez sie wlasnie nad tym zastanawialam jak czytalam ten artykul! Czytacie mi w myslach dziewczyny (: Ja chyba nigdy w zyciu od kiedy zaczelam zwracac uwage na swoja wage to nie mialam widocznych obojczykow. Podobaja mi sie niesamowicie, ale jak juz wczesniej pisalyscie to chyba kwestia budowy i mamy dosyc maly wplyw na to czy je widac czy nie :( nadiawawa 16 września 2010, 19:02 kobiety o figurach gruszek najczesciej tak maja , szczuple ramiona itp Dołączył: 2010-01-30 Miasto: Słupsk Liczba postów: 22644 17 września 2010, 13:01 > U białych babek też tyo widziałam. Myślałam, że z> obojczykami jak z innymi kośćmi, np. żebra - jak> się jet chudym to widać, jak nie to ich nie> dostrzeżesz.... a zdziwilabys sie hehe ja wazac ponad 10kg wiecej widoczne miala zebra :) ba 10kg nawet wiecej! I biodra ale ja mam poprostu taka budowe.
Jak zacząć odchudzanie w domu? Zobacz jak schudnąć z brzucha i boczków! Bartek SzemrajW tym filmie wyjaśniam, jak schudnąć w domu dla początkujący. Jeżeli niObojczyk (łac. clavicula) to parzysta kość długa, będąca częścią obręczy barkowej. Obojczyk stanowi połączenie pomiędzy kończyną górną a szkieletem klatki piersiowej. Chociaż rozmiary obojczyka są stosunkowo niewielkie, pełni on wiele istotnych funkcji. Na powierzchni obojczyka znajdują się przyczepy licznych mięśni, umożliwiających szeroki zakres ruchu kończyny górnej. Obojczyk przenosi również obciążenia mechaniczne, a najcięższe z nich mogą powodować złamania obojczyka. Dowiedz się, jak zbudowany jest obojczyk, w jaki sposób działa obojczyk oraz jakie choroby mogą dotyczyć obojczyka. Obojczyk jest częścią obręczy barkowej, czyli fragmentu szkieletu odpowiedzialnego za ruchy kończyny górnej. U osób szczupłych kształt obojczyka jest wyraźnie widoczny pod skórą w górnej części klatki piersiowej. Obojczyk podczas upadków i urazów może ulec złamaniom na skutek przeciążeń. Spis treściObojczyk - budowaObojczyk - funkcjeObojczyk - choroby Obojczyk - budowa Obojczyk, podobnie jak inne kości długie, składa się z trzonu (części środkowej) oraz dwóch końców. Końce obojczyka łączą się z innymi kośćmi, tworząc parzyste stawy: od strony przyśrodkowej - koniec przyśrodkowy obojczyka łączy się z mostkiem, tworząc staw mostkowo-obojczykowy od strony bocznej - koniec boczny obojczyka łączy się z łopatką (a dokładniej mówiąc – z jej wyrostkiem barkowym), tworząc staw barkowo-obojczykowy Obojczyk delikatnie wygina się w kształt litery S. Warto wiedzieć, że grubość obojczyka nie jest jednakowa na całym jego przebiegu. Najcieńsza część obojczyka znajduje się mniej więcej w środkowej 1/3 długości. Jest to lokalizacja, w której obojczyk najczęściej ulega złamaniom. Do obojczyka przyczepiają się liczne więzadła gwarantujące prawidłową stabilizację obręczy barkowej. Obojczyki łączą się z mostkiem, łopatką, pierwszym żebrem, a także ze sobą nawzajem za pomocą odpowiednich więzadeł: obojczykowo-mostkowych barkowo-obojczykowych kruczo-obojczykowych żebrowo-obojczykowych pojedynczego więzadła międzyobojczykowego Oprócz przyczepów więzadeł, na powierzchni obojczyka znajdują się także przyczepy licznych mięśni, zapewniających ruchomość obręczy barkowej. Wśród nich warto wymienić: mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy mięsień piersiowy większy mięsień podobojczykowy mięsień czworoboczny mięsień naramienny Mięśnie te łączą obojczyk z innymi kośćmi, umożliwiając jego poruszanie w wielu kierunkach. W przypadku złamania obojczyka, te połączenia mogą stać się problemem - pociąganie odłamów obojczyka w przeciwne strony bywa przyczyną ich przemieszczenia. Takie złamanie z towarzyszącym przemieszczeniem odłamów kostnych może wymagać operacyjnego nastawienia. Opisując anatomiczne położenie obojczyka, należy pamiętać o strukturach znajdujących się w jego sąsiedztwie. Bezpośrednio pod obojczykiem biegnie tętnica podobojczykowa, której uszkodzenie może grozić krwotokiem, a nawet stanowić zagrożenie życia. W pobliżu obojczyka położony jest również splot ramienny, czyli fragment układu nerwowego odpowiedzialny za unerwienie całej kończyny górnej. Uszkodzenie splotu ramiennego może towarzyszyć urazom obojczyka. W takiej sytuacji dochodzi do zaburzeń czucia oraz dysfunkcji mięśni unerwianych przez uszkodzone gałęzie splotu. Obojczyk - funkcje Skoro znamy już położenie oraz anatomiczne połączenia obojczyka z innymi strukturami, pora przedstawić jego funkcje. Chociaż długość obojczyka wynosi średnio jedynie około 15 cm, odgrywa on ogromną rolę dla biomechaniki całej kończyny górnej. Najważniejsze funkcje obojczyka to: bezpośrednie połączenie szkieletu kończyny górnej ze szkieletem klatki piersiowej funkcja podporowa - jako przyczep dla mięśni obręczy barkowej, obojczyk umożliwia pełen zakres ruchu kończyny górnej przenoszenie obciążeń mechanicznych z kończyny górnej na resztę ciała – obojczyk powoduje rozproszenie energii działającej na kończynę górną. W przypadku obciążeń przekraczających wytrzymałość mechaniczną obojczyka może dochodzić do jego urazów i złamań ochrona pobliskich tkanek miękkich - obojczyk zasłania tętnicę i żyłę podobojczykową, a także splot ramienny, chroniąc je przed uszkodzeniami udział w procesie oddychania - połączenia obojczyków z żebrami i mostkiem umożliwiają ich udział w ruchach klatki piersiowej. Podczas głębokiego wdechu obojczyki przesuwają się ku górze i do przodu, zwiększając w ten sposób objętość klatki piersiowej Obojczyk - choroby Przyczyną najczęściej występujących chorób obojczyka są urazy. Wśród nich na pierwsze miejsce wysuwają się złamania obojczyka. Stosunkowo często spotykane są także patologie w obrębie połączeń obojczyka z innymi kośćmi, dotyczące przede wszystkim stawu barkowo-obojczykowego. Nieprawidłowości rozwoju obojczyka w trakcie życia płodowego mogą z kolei prowadzić do wad wrodzonych tej kości. złamanie obojczyka Obojczyk jest kością, która w całym szkielecie człowieka najczęściej ulega złamaniom. Dlaczego tak się dzieje? Powodów jest co najmniej kilka. Po pierwsze, proces kostnienia obojczyka kończy się stosunkowo późno - dopiero po 20 roku życia. Po drugie, kość o tak niewielkich wymiarach często poddawana jest bardzo dużym obciążeniom. Po trzecie, powierzchowne położenie obojczyka zwiększa jego podatność na działanie urazów. W jaki sposób dochodzi do złamań obojczyka? Najczęstszą przyczyną są upadki, którym towarzyszy uderzenie bocznej części ramienia o podłoże. Często dochodzi do nich podczas uprawiania sportów. Złamanie obojczyka może również nastąpić w wyniku wypadku komunikacyjnego lub innego urazu o dużej energii. Jakie objawy towarzyszą złamaniu obojczyka? Najczęściej są to ból, opuchlizna i ograniczenie ruchomości obojczyka. Jeśli dojdzie do przemieszczenia odłamów kostnych, mogą one być widoczne pod skórą - wówczas rzuca się w oczy nieprawidłowy kształt obojczyka. Złamanie zwykle wymaga potwierdzenia za pomocą badań obrazowych, najczęściej zdjęcia rentgenowskiego. Diagnostyka złamania obojczyka wymaga również sprawdzenia, czy nie zostały uszkodzone pobliskie struktury, takie jak splot ramienny, naczynia podobojczykowe czy górne części płuca. Leczenie złamanego obojczyka w większości przypadków nie wymaga operacji. Konieczne jest natomiast unieruchomienie kończyny górnej za pomocą temblaka lub specjalnego opatrunku, tzw. ósemkowego, przez okres 2-6 tygodni. Pełny zrost złamanego obojczyka trwa około 3-4 miesięcy. Bardziej skomplikowane złamania obojczyka muszą być leczone operacyjnie. Dotyczy to między innymi; złamań z dużym przemieszczeniem złamań otwartych złamań przezstawowych W takich przypadkach konieczne jest śródoperacyjne zespolenie odłamów kostnych z zastosowaniem specjalnych płytek, śrub lub gwoździ. choroby stawu barkowo-obojczykowego Staw barkowo-obojczykowy często ulega uszkodzeniom w wyniku urazów. Ich skutkiem jest wzajemne przemieszczenie struktur w obrębie stawu: końca bocznego obojczyka oraz wyrostka barkowego łopatki. Może im towarzyszyć zerwanie więzadeł okołostawowych. Tradycyjnie wyróżnia się sześć stopni urazów stawu barkowo-obojczykowego. Uważa się, że urazy stopnia I-III można nastawić nieoperacyjnie, natomiast urazy stopnia IV i wyższych wymagają chirurgicznego nastawienia zwichnięcia. Po przywróceniu prawidłowego położenia struktur w obrębie stawu, konieczna jest fizjoterapia przywracająca właściwą ruchomość i siłę mięśniową. Przykładem innego schorzenia stawu barkowo-obojczykowego jest choroba zwyrodnieniowa, która może dotyczyć wszystkich stawów naszego ciała. Jej istotą jest zniszczenie chrząstek stawowych w wyniku starzenia się, nadmiernych przeciążeń lub przebytych urazów. Głównym objawem choroby zwyrodnieniowej jest ból w wyniku pocierania o siebie powierzchni kostnych w stawie. Istnieją dwie metody leczenia zwyrodnienia stawu barkowo-obojczykowego: zachowawcza (fizjoterapia, rehabilitacja) i operacyjna (zabieg artroskopii, którego celem jest wzajemne oddalenie powierzchni ścierających się kości). zespół żebrowo-obojczykowy Zespół żebrowo-obojczykowy to jeden z wariantów tzw. zespołu górnego otworu klatki piersiowej. Jego istotą jest ucisk tkanek miękkich przez 2 sąsiadujące kości: obojczyk i pierwsze żebro. Ich nieprawidłowe położenie w wyniku przebytego urazu lub wad wrodzonych może powodować uciśnięcie nerwów splotu ramiennego lub naczyń podobojczykowych. Wówczas pojawia się ból, zaburzenia czucia, dysfunkcja mięśni czy zaburzenia ukrwienia kończyny górnej. Jeżeli leczenie zachowawcze nie przynosi efektów, konieczne może być operacyjne usunięcie pierwszego żebra. wady wrodzone obojczyka Prawidłowy rozwój układu kostnego w życiu płodowym zależy od wielu czynników genetycznych i środowiskowych. Przykładem choroby, w której rozwój obojczyków u płodu ulega zahamowaniu, jest dysplazja obojczykowo-czaszkowa. To schorzenie na tle genetycznym, związane z nieprawidłowym powstawaniem struktur kostnych. Jednym z objawów dysplazji obojczykowo-czaszkowej jest hipoplazja lub aplazja obojczyków (odpowiednio niedorozwój lub całkowity ich brak). Zwykle towarzyszą im zaburzenia rozwoju kości czaszki, zębów, kręgosłupa i miednicy. Czytaj też: Jak powstaje uraz stawu barkowego? Leczenie urazu barku Zespół bolesnego barku: objawy i leczenie chorób barkuFe3RGYs.
